WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
31 juli 2024 Magazine
'Mijn scheiding werkte besmettelijk, als een vrijgeleide voor worstelende koppels.' Dat de liefde morsig en onberekenbaar kan zijn, wist relatiebemiddelaar Rika Ponnet (56) al langer. Maar enkele jaren geleden liep ze er na de kantooruren ook zelf tegenaan. Ondertussen zit er weer een herwonnen meisjesachtige tred in haar pas. Op het Punchline Festival in Gent neemt ze binnenkort een livepodcast op.
Humo - Tekst: Kristof Dalle
'Mijn scheiding werkte besmettelijk, als een vrijgeleide voor worstelende koppels.' Dat de liefde morsig en onberekenbaar kan zijn, wist relatiebemiddelaar Rika Ponnet (56) al langer. Maar enkele jaren geleden liep ze er na de kantooruren ook zelf tegenaan. Ondertussen zit er weer een herwonnen meisjesachtige tred in haar pas. Op het Punchline Festival in Gent neemt ze binnenkort een livepodcast op.
TRAAGHEID
HUMO Je runt het relatiebureau Duet, je schrijft columns en boeken als 'Blijf bij mij' en 'Alleen met jou', je levert bijdragen aan 'Nieuwe feiten' op Radio 1 en maakt samen met Johan Terryn de podcast 'Seks verandert alles'. Zal ik de vraag 'Kun je makkelijk luieren?' maar meteen schrappen?
RIKA PONNET (lacht) Ik werk graag en veel. Ik was nochtans een erg speels kind: de lagere school kon me gestolen worden, en alles wat naar moeten rook, vond ik vreselijk. Maar gaandeweg hebben mijn ouders die werkethiek erin gedrild bij mij en m'n drie zussen. Mijn vader vond dat het onze plicht was om onze talenten te ontplooien, dankbaar elke kans te grijpen en onze eigen behoeftes opzij te schuiven in functie van wat er van ons werd verwacht. Het resultaat is dat ik vandaag nog altijd een pleaser ben die niet goed nee kan zeggen. Doe daar nog eens een ijzeren gezondheid bovenop, en er is gewoon niks dat me dwingt om ooit gas terug te nemen.
HUMO Voor een workaholic gaat er anders weinig boven een immobiliserend griepje af en toe, zo eentje waarbij het koortszweet al het schuldgevoel wegwast.
PONNET Dat is dus het 'probleem': mijn lijf trekt zelden aan de noodrem. En als het dan toch gebeurt, is het meteen dramatisch. Dan verlies ik bijvoorbeeld een week lang mijn stem. Wat is dat anders dan mijn lichaam dat schreeuwt: 'Probeer nu nog maar eens therapie te geven!' (Snel) Ik ben niet trots op dat karaktertrekje. Tot m'n 40ste, vóór mijn dochters er waren, draaide ik mijn hand niet om voor werkweken van negentig uur. Ik kijk daar ook niet met spijt op terug. Dat was een investering in mijn carrière, een manier om in een rotvaart ervaring op te doen. (Denkt na) Mijn dochters doen aan competitiezwemmen: als zij hun recordtijd met één seconde willen verbeteren, kost dat ook bloed, zweet en tranen. Ik geloof in overgave, engagement en hard werken om je doelen te bereiken.
HUMO Delen je zussen dat trekje?
PONNET (knikt) We hebben lang gedacht dat het normaal was dat we alle vier zonder te struikelen één of meerdere universitaire diploma's hadden gehaald. Er was geen agressie bij ons thuis, hè. Maar op de één of andere manier hing er wel iets dwingends in de lucht. We liepen dus netjes in het gareel en durfden er niet eens aan te denken om van het uitgestippelde pad af te wijken.
Ook die werkethiek delen we: we gaan alle vier hard. Geen van ons heeft overwogen om gas terug te nemen toen we moeder werden. Zelfs al moeten we nu toegeven dat we onszelf op die manier al eens voorbijlopen. Soms blijft er wel héél weinig tijd voor jezelf als individu over.
HUMO Extremen zijn niet zelden een vluchtweg, een manier om bepaalde zaken te negeren.
PONNET (knikt) En die valkuil ken ik ook. Ik heb me lang bovenmatig op het leven van anderen gefocust, om vooral niet te scherp naar m'n eigen leven te moeten kijken. Tot het onvermijdelijk werd. Ondertussen weet ik: er zit een grote rijkdom in het omarmen van je ongeluk. Niet langer weglopen en je eigen verdriet en existentieel geworstel bewust doorvoelen. Gewoon in een hoek van de kamer hartstochtelijk zitten te huilen en denken: bon, dit is het nu, laten we de komende maanden eens rustig bekijken waar dit toe leidt.
AFGUNST
PONNET Ik heb er nooit eerder over gepraat, maar in 2019 ben ik na 25 jaar gescheiden van mijn partner. Mijn 'eergenoot' noem ik hem eigenlijk. Mark (Boeykens, red.) en ik zijn nog on speaking terms - tegenwoordig trekken we er al eens met de koersfiets op uit om bij te praten over de kinderen. Maar daar is wel een erg moeilijke periode aan voorafgegaan. Wanneer je uit elkaar gaat, begint de echte verwerking pas. Het heeft toch drie of vier jaar geduurd voor ik een nieuw evenwicht had gevonden.
Ik ben toen ook 50 geworden. Dat was niet de doorslaggevende factor, maar het is wel zo'n klassiek moment waarop je onvermijdelijk de existentiële vragen gaat stellen. Vragen waar ik al een hele tijd omheen danste. Dat ging over onze relatie, maar net zo goed zat er oud zeer uit mijn jeugd in. Al vijftig jaar deed ik netjes wat van me werd verwacht, zoals het me destijds was ingepeperd, maar plots vroeg ik me af: kan ik mezelf zijn? Voor wie loop ik hier rond? Leef ik nu alleen maar voor anderen? Uiteindelijk voelde het alsof ik nog maar twee keuzes had: een breuk, of ziek worden.
Ik heb toen ook geleerd: het is niet omdat je als therapeut alle tools hebt en alle theorieën kunt debiteren, dat je eigen relatie per se maakbaar is. Soms is het water gewoon te diep.
HUMO Mark is ook psycholoog. Als één koppel bij uitstek de handvaten had om samen een uitweg te vinden, dan waren jullie het wel.
PONNET Onze relatie heeft waarschijnlijk langer standgehouden omdat we allebei onderlegd zijn in de materie. Bij andere koppels was het misschien sneller fout gelopen. Maar uiteindelijk moesten ook wij toegeven: je kunt de ander, en het DNA van je relatie, niet veranderen.
Het gekke was: onze breuk werkte besmettelijk. Of beter, het bleek voor de worstelende koppels in mijn omgeving een soort vrijgeleide te zijn om ook uit elkaar te gaan. Een directe collega zei me letterlijk: 'Toen jullie er een streep onder zetten, voelde ik een vorm van ontschuldiging. Alsof ik ook mocht ophouden met vechten.' (Droog) Dat was nu ook niet de bedoeling. Met mijn boeken heb ik het ook meegemaakt. Op lezingen kwamen mensen me geregeld dankbaar en trots vertellen dat ze de scheiding hadden ingezet nadat ze mijn boeken hadden gelezen (lacht). Daar is ook niks mis mee: we moeten stoppen met een scheiding te zien als een persoonlijk falen.
HUMO Jullie waren ook zakelijke partners: jullie hebben Duet samen opgericht, en er hangen gelijkaardige diploma's aan de muur. Maar als de media verduidelijking willen over hechtingsstijlen en situationships, bellen ze enkel naar jou. Of zoek ik het te ver?
PONNET Nee, dat was zeker een deel van het probleem. We hadden destijds bewust afgesproken dat ik op de voorgrond zou treden en dat hij op het tweede plan zou blijven. Hij vond dat comfortabeler. Tot mijn boeken een succes werden, ik een zekere mediastatus kreeg en het plots toch niet meer zo evident was. Ik snap het ook wel: wij stammen nog uit een generatie waarin de man niet gewend is om tweede viool te spelen.
Dat heeft weinig met afgunst te maken. Het ging meer over onzekerheid, wat tot inperkingsgedrag leidde. Van hem, maar ook van mij, want ik blijf een pleaser. Op den duur begon ik me voor de lieve vrede bescheidener te gedragen, of me kleiner te maken. Héél fout. Een intelligente partner zoals Mark heeft dat ook meteen door.
IJDELHEID
PONNET Enige professionele ijdelheid is me niet vreemd. Ik wil in mijn vakgebied naar waarde worden geschat. Het is wel nooit mijn ambitie geweest om een mediacarrière uit te bouwen. Maar ik doe het graag: ik merk dat die podcasts, radiorubrieken en columns een impact hebben. Niet iedereen kan zich een therapeut veroorloven, maar er is wel een grote nood aan psycho-educatie rond relaties en seksualiteit. Er circuleert ook zoveel ruis en onzin. Kijk maar naar de nonsens die zelfverklaarde Instagram-coaches ophoesten. Of naar het recente succes van 'Omringd door idioten' van Thomas Erikson, de Zweedse gedragswetenschapper die mensen indeelt in kleuren (zucht). Mensen houden van hokjes, typologieën en easy fixes: het geeft hun het gevoel dat ze controle hebben.
Maar we hadden het over ijdelheid. Ik zou bijvoorbeeld willen dat ik me iets makkelijker in complimenten kon wentelen. Mijn innerlijke criticus is heel streng en heel luid (lacht). Gelukkig heb ik intussen geleerd om complimenten vriendelijk te aanvaarden, en er geen 'maar' achteraan te gooien. Want als ik niet oplet, schoffel ik mezelf helemaal onderuit.
HUMO Zoiets ruikt snel naar valse bescheidenheid. Alsof je naar nóg een compliment hengelt.
PONNET (knikt) Terwijl het pure ongemakkelijkheid is.
HUMO Hoe ijdel ben je op uiterlijk vlak?
PONNET Ik ben al m'n hele leven te veel met mijn uiterlijk bezig. Niet dat ik uren spendeer aan make-up of nagellak uitkiezen, maar ik wil het mooie meisje zijn. Nog altijd. En dat is worstelen met een onhaalbaar schoonheidsideaal.
HUMO Het mooie is dat de jaren ons niet alleen kraaienpootjes, maar ook aanvaarding en eigenliefde brengen. Weegt dat niet zwaarder door?
PONNET Als ik te negatief naar mezelf kijk, is het meestal omdat ik even niet goed in mijn vel zit. Of het gevoel heb dat ik niet graag word gezien. Als je liefdevol bent omringd, boeit die nieuwe rimpel plots veel minder. Je bent minder kritisch voor jezelf, want je bent blijkbaar liefdeswaardig.
Vandaag voel ik vooral dankbaarheid. Terwijl leeftijdsgenoten met zware fysieke klachten of kanker kampen - of overlijden - ben ik kerngezond. Het is haast decadent: hoe durf ik zo kritisch te zijn voor mijn lichaam?
GULZIGHEID
HUMO Hoe gulzig ben je?
PONNET Aan eten ga ik me zelden te buiten. Ik sport veel, leef gezond en probeer op mijn voeding te letten. Een stuk taart? Dat kan, maar dan toch slechts één keer per week. Van nature ben ik nochtans een gulzige vrouw. Maar sinds mijn dochters er zijn, heb ik een gezondere balans gevonden. Ik denk dat ik in eten een zekere troost zocht, die ik na hun geboorte niet meer nodig had. Het moederschap heeft die put blijkbaar opgevuld.
Tegelijk zeul ik nog altijd een mentale boekhouding mee: ik weet perfect hoeveel ik eet of weeg. Mijn moeder was een leerkracht lichamelijke opvoeding, van de militaire soort (lachje). De boodschap was: zorg voor je lichaam. En wie dat niet deed, werd soms weinig subtiel veroordeeld: 'Wat doet die dikke op een brommerke? Hij zou beter met de velo rijden!'
HUMO Hoe is je relatie met alcohol?
PONNET Sinds een vriendin tweeënhalf jaar geleden borstkanker heeft gekregen, drink ik niks meer. Nul. Alcohol verhoogt het risico op borstkanker aanzienlijk. Dat is het me niet waard. En eerlijk gezegd: ik mis het niet. Wanneer ik na een belastende dag opgenaaid en afgepeigerd thuiskom, denk ik weleens: een goed glas wijn zou me nu wel smaken. Maar dan nog doe ik het niet.
Ik ben er nooit in geslaagd om dronken te worden. Voor ik echt beneveld ben, word ik al misselijk. Ik heb het als student wel geprobeerd - ik wilde weten hoe het voelde - maar na biertje nummer zeven hing ik boven de pot. Alles eruit, en dan bloednuchter en mottig afdruipen. Mijn lijf staat me gewoon niet toe om dronken te worden.
HUMO Ooit met drugs geëxperimenteerd?
PONNET Nooit. Of wacht: één keer een stukje spacecake in mijn studententijd, maar dat had geen effect. Het heeft - alweer - met controle te maken. De roes boezemt me angst in. Je zult me zelfs zelden een pijnstiller zien nemen.
HUMO Alle therapeuten zeggen ja tegen MDMA: er wordt almaar vaker geëxperimenteerd met psychedelica als onderdeel van behandelingen. Wat vind je daarvan?
PONNET Waarom zou je met drugs op plaatsen in je hoofd proberen te komen waar je op een natuurlijke manier níét raakt? Nu, ik lees dat microdosing patiënten met een zwaar trauma kan helpen om hun emotionele draagkracht te verruimen. Als dat onder medische begeleiding gebeurt: prima. Maar vandaag zijn therapeutische drugs gewoon trendy geworden. Je gaat op gespecialiseerde retraite naar Ibiza en neemt daar ontiegelijk veel drugs onder het mom van persoonlijke groei. Elke toxicoloog zou je dat afraden. Alleen al vanwege het risico op een psychose.
HUMO In hun boek 'Liefdesdrugs' hielden de bio-ethici Julian Savulescu en Brian D. Earp vorig jaar een warm pleidooi om onder andere MDMA in te zetten bij relatietherapie.
PONNET (grimast) Als enkel drugs je dichter bij elkaar kunnen brengen, moet je eerder de vraag stellen: waarom blijven we per se voor onze relatie knokken? Je moet van een relatie niet krampachtig iets proberen te maken wat ze niet is. Niet elke relatie is voor de eeuwigheid, en dat is perfect oké: het is niet de duur die de kwaliteit bepaalt.
Soms hoor ik hoe therapeuten zich op de borst kloppen: 'Weer een koppel gered!' Maar gaat dat niet vooral over jouw behoefte om als redder gezien te worden, confrater?
HUMO We hebben het nu vooral over wat je níét doet. Waar kun je je wel aan laven?
PONNET Lekkere koffie. Een simpel maar goed ontbijt. Met kwalitatief brood, kaas en een eitje. Ik kan genieten van eten, maar het hoeft zeker niet te ingewikkeld te zijn. En liever een picknick met een droge worst en een tomaatje na een natuurwandeling dan een sterrenmenu waarvoor je uren aan tafel moet zitten. Dan word ik ongedurig. Ieder zijn meug, maar ik vind dat tijdverlies. En een beetje decadent. Een dag later belandt dat menu van 300 euro ook gewoon in het toilet, toch?
HEBZUCHT
PONNET Ik hoef me geen zorgen te maken over geld, maar ik leef vrij zuinig. Alweer een restant van mijn opvoeding. Mijn vader kwam uit een gezin van tien, soberheid zat erin gebakken. Dat heb ik blijkbaar overgenomen. Handig: ik heb heel weinig nodig om gelukkig te zijn. Als ik in een kledingzaak een stuk vastneem, vraag ik me elke keer af: heb ik dit wel nodig? Meestal hang ik het terug, of ik beloof mezelf dat ik enkel terugkeer als ik het 's anderendaags nog altijd wil. Ik keer nooit terug.
Ik rij ook gewoon met de wagen van mijn moeder, een grijze Volkswagen Polo van 13 jaar oud - naar verluidt dé auto van kleine drugdealertjes (lacht). Mijn dochters schamen zich kapot als we ergens arriveren, maar ik hoef echt geen chiquere wagen.
HUMO Je bent net verhuisd. Daar moeten we ons dus geen statige villa bij voorstellen?
PONNET Na de scheiding heb ik eerst een paar jaar gehuurd, en ik had dat gerust nog veel langer kunnen doen. Alle Vlaamse clichés ten spijt heb ik echt geen baksteen in de maag. Ik hou ervan om in transitie te zijn - of op z'n minst die optie te hebben. Het idee dat ik op elk moment mijn koffer kan pakken en gewoon kan verkassen, is heel rustgevend.
In het najaar heb ik toch een appartement gekocht, in Gent, op aandringen van mijn boekhouder. Eigenlijk wilde ik een tiny house kopen, maar dat bleek nogal lastig in het midden van de stad (lacht). Mijn dochters en ik wonen er sinds november, ik moet het nog inkleden: voorlopig staan er enkel een mooie zetel, een mooie tafel met drie stoelen, een aftandse tv en drie bedden. En deze zomer ga ik die peertjes aan het plafond toch eens proberen te vervangen door échte armaturen.
HUMO Ben je ook gierig?
PONNET Ik geef net heel makkelijk.
HUMO Is daar ooit misbruik van gemaakt?
PONNET Nooit. En als ik achteraf toch spijt zou krijgen van mijn vrijgevigheid, vind ik dat mijn eigen verantwoordelijkheid. Zowel in vriendschaps- als in liefdesrelaties is het belangrijk om je eigen aandeel tegen het licht te houden.
HUMO Er heerst Tinder-moeheid: we zijn het swipen zat en willen weer echte ontmoetingen. Je relatiebureau draait dus als een tierelier?
PONNET Vóór corona draaide het relatiebureau beter, maar met de vraag naar therapie kan ik tegenwoordig vier agenda's vullen. En ook wie bij Duet aanklopt, vraagt eerder om coaching dan om de 'perfecte' partner geserveerd op een schoteltje. Niet iedereen kan even goed om met het overaanbod aan datingapps. Wie wat angstiger of argwanender in het leven staat, ziet dat negatieve mensbeeld op die apps alleen maar bevestigd. En vaak zijn dat net de mensen die er op indrukwekkende wijze in slagen telkens weer de complete sjarels uit te kiezen, of de meest problematische vrouwen. Waarop ze natuurlijk wéér een negatiever beeld krijgen.
WOEDE
PONNET Ik heb nul talent voor woede. Pleasers worden niet kwaad, hè. Ik vind het vaak niet eens de moeite om mijn stem te verheffen. Roepen ervaar ik als geweld. In een ruzie - of wat daarvoor zou kunnen doorgaan, mocht ik meewerken - scan ik de situatie, ik wik en weeg wat ik wil zeggen, en daarna slik ik het weer in.
HUMO Waar komt dat vandaan?
PONNET Bij ons thuis waren zulke grote emoties taboe. Dat mocht niet. Mijn moeder drukte mijn zussen en mij vaak op het hart dat ze het verschrikkelijk zou vinden als we onderling ruziemaakten. Dus deden we dat niet, vandaag nog altijd niet.
HUMO Hou je zo geen groot deel van jezelf buiten een relatie?
PONNET Woede is ook een belangrijke emotie, want als je ze niet uit, verglijdt ze uiteindelijk altijd in frustratie. (Denkt na) Maar ik ben in mijn leven hooguit een paar keer écht kwaad geweest. Dan voel ik mezelf echt een wapen worden. Daarna ben ik dan stikkapot.
Mocht ik ooit opnieuw in een conflictueuze relatie zitten, dan stap ik er gewoon uit. Dat kan ik geen tweede keer aan. Voor alle duidelijkheid: het ging vaak om kleine dingen, zoals: 'Waarom ben je zo laat thuis?' Maar die aanval-verdedigingsdynamiek is niks voor mij.
HUMO Slaagden twee psychologen erin om beschaafd ruzie te maken?
PONNET Dat zou je denken. Maar tijdens een ruzie is de theorie het eerste dat uit het raam vliegt (lachje). Achteraf kan ik heel goed uitleggen waar het precies fout is gelopen, maar op het moment zelf zitten mijn emoties achter het stuur. In het heetst van de strijd neemt je overlevingsbrein het over. Alsof het over leven en dood gaat.
ONKUISHEID
HUMO Hoe beviel het je om na een kwarteeuw opnieuw te daten?
PONNET Actief daten, bedoel je? Daar is eerlijk gezegd nooit nood aan geweest. Er kwam altijd wel iemand op mijn pad. Of klinkt dat nu vreselijk? (lacht) Ik was ook niet krampachtig op zoek naar gezelschap, wat vreemd genoeg vaak net voor méér onverwachte ontmoetingen zorgt.
Ik heb de laatste jaren enorm genoten van het alleen-zijn. Een verademing was dat, na een relatie van 25 jaar waarin ik me vaak beklemd en vastgezet heb gevoeld - wat ons beider verantwoordelijkheid was. Vroeger deed ik niks liever dan me uren in mijn boekenbubbel terug te trekken, even los te komen van mijn omgeving. En ook nu gaat er weinig boven dat gevoel. Er gaat niks boven een moment voor mezelf afdwingen. Al is dat niet altijd evident met een drukke praktijk, twee kinderen en een dementerende moeder.
HUMO 'Ik ken veel vrouwen van mijn leeftijd die graag nog een nieuwe relatie willen, maar voor wie het niet lukt,' zei Annemie Struyf enige tijd geleden in Humo. 'Zelfs Rika Ponnet zegt dat ze zich in haar relatiebureau niet aan die leeftijdsgroep waagt.' Struyf was toen 59. Wijs je single vrouwen van jouw leeftijd echt de deur?
PONNET Klopt niet, iedereen is welkom bij Duet. Wat wél klopt, is dat in onze leeftijdscategorie veel meer vrouwen dan mannen op zoek zijn naar een relatie. De markt is behoorlijk uit evenwicht. Enfin, dat is de theorie. Nu ik zelf opnieuw deel uitmaak van de praktijk, stel ik vast dat er best wel wat beschikbare mannen rondlopen.
HUMO 'Hoe vertel ik dat ik in trek ben zonder pocherig over te komen: een beknopte handleiding door Rika Ponnet'.
PONNET (lacht) Het draait vooral om ontvankelijkheid, denk ik. Straal je plezier uit? Of heeft de verbittering met de jaren de bovenhand genomen? Dat laatste zie ik helaas wel vaker bij vrijgezellen ouder dan 50. Maar als je door het leven gaat met het idee dat alle mannen oppervlakkige hufters zijn die een jonge vrouw zoeken, wordt daten erg lastig. Ik zal mezelf nooit een meisje noemen - ik ben een vrouw, verdorie - maar er zit wel nog een heel speels meisje in mij.
HUMO We zijn op geheel natuurlijke wijze bij onkuisheid aanbeland.
PONNET Wat is dat eigenlijk ook?
HUMO Hoe zou jij het definiëren?
PONNET Ik geloof niet in onkuisheid. (Denkt na) Of wacht, toch, met iemand vrijen tegen je zin. Aftellen tot het voorbij is. Orgasmes faken. Doen alsof je geniet van de seks uit schrik voor de reactie van je partner. Dát is echte onkuisheid. Eigenlijk is het een vorm van jezelf verkrachten. Elke keer opnieuw. Voor alle duidelijkheid: mannen maken zich er net zo goed schuldig aan. In dergelijke situaties zijn er enkel verliezers: je verloochent jezelf, en je partner - die het heus wel doorheeft - voelt zich vernederd en klein.
In de slaapkamer worden de grootste oorlogen uitgevochten. De veldslagen die je niet in het dagelijkse leven durft te leveren, worden dan maar tussen de lakens beslecht. En dat is schrijnend: je seksualiteit is je grootste kwetsbaarheid, en mensen kunnen erg wreed zijn in bed.
HUMO Studies geven aan dat vijftigers en zestigers het gelukkigst zijn met hun seksleven.
PONNET Klopt. Op je 50ste ken je je eigen lichaam door en door, kom je makkelijker op voor wat je zelf in bed wilt en heb je minder nood aan validatie. Dat foert-gevoel komt de kwaliteit van de seks alleen maar ten goede. Vergeet ook niet dat alles op die leeftijd wat trager gaat: er is meer stimulatie nodig. Slow sex is bewustere seks, tactieler en met meer aandacht voor elkaar.
HUMO Kan porno je boeien?
PONNET Ik vind porno in zekere zin een devaluatie van seksualiteit, maar ik snap dat sommigen ernaar grijpen. Alleen, bij mij werkt zo'n naakt toneeltje hooguit op de lachspieren. Ik heb er écht geen behoefte aan. Vermoedelijk omdat mijn fantasie rijk genoeg is. Porno heeft zelfs een averechts effect: die beelden blijven in mijn hoofd steken en schoffelen mijn eigen verbeelding onderuit.
HUMO Stomende stationsromannetjes dan maar?
PONNET Het boek is wel vaak beter dan de film, hè (lacht). Literatuur kan me prikkelen, maar ik hoef ook geen expliciete, paginalange scènes. De suggestie is zoveel krachtiger. Niet dat er veel kwalitatieve erotische literatuur op de markt is. Of ik heb ze althans nog niet gevonden. 'Een klein leven' van Hanya Yanagihara is de laatste goeie roman over seksualiteit die ik heb gelezen. Al mocht ze gerust de helft van het boek geschrapt hebben.
Het is een boek dat je visceraal doet voelen wat trauma en misbruik met een lichaam doen. Wat mensen elkaar kunnen aandoen. Je kunt als therapeut elk handboek lezen, maar zo'n roman leert je eigenlijk veel meer. Nadien heb ik een week gewalgd van seks. Het idee dat ik zelf nog ooit seks zou hebben, maakte me misselijk.
HUMO Een vrolijker slotvraagje: mag ik aannemen dat je puberende dochters het uitgebreidste en professioneelste voorlichtingspraatje aller tijden hebben gekregen?
PONNET (lacht) Dat valt ferm tegen. Toen ze 8 jaar waren, probeerde ik hen al warm te maken voor 'De dokter Bea-show' op Ketnet. Maar samen met hun moeder op de bank naar seksuele opvoeding op tv kijken, dat was blijkbaar cringe. Achteraf bekeken was dat misschien iets te expliciet voor hen. Ondertussen weet ik: je moet niks forceren. Zorg ervoor dat je kinderen weten dat ze met jou over alles kunnen praten, sta klaar als er zich een vraag aandient, maar gun ze ook privacy. Ik hoef niet alles te weten.
Vorig jaar vertelden ze me dat ze in de biologieles hadden geleerd over het maagdenvlies, dat scheurt als je de eerste keer seks hebt. (Gooit de armen in de lucht) Een oeroud, maar blijkbaar bijzonder koppig fabeltje.En dat kwam dan uit de mond van een 30-jarige leerkracht, hè! Ik ben nét niet naar hun school getrokken.