WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
30 april 2024 Column Dagblad
Een halfjaar geleden is ze vertrokken. Zijn prachtige, twintig jaar jongere vriendin. Hij krijgt het maar niet verwerkt. Rika toont hoe het nu verder moet. Een eerste stap is misschien: het missen gewoon toelaten?
Column voor Het Nieuwsblad
Hij is kunstenaar. Bekend. Echt bekend. Maar niet zo bekend als hij zou willen. Beroemd en geroemd, dat was de ambitie. En nu, de 50 voorbij, is de kans statistisch gezien kleiner dat hij dat nog wordt. New York, Milaan, Dubai, met bijbehorende verblijven en een Rothko aan de muur. De horde jonge paarden, trappelend van ongeduld, om zijn bevoorrechte plaats in de stal in te nemen. En vooral. Zij die vertrok. Nu een goed halfjaar geleden. En hij die het niet verwerkt krijgt. Tien jaar samen, twintig jaar jonger. De foto. Een Italiaanse schoonheid. Vlammende ogen, vurige lichaamstaal, curvy op de meest sensuele manier. Hij daarnaast. Wat onderuit gezakt, duur zwart verpakt. Zoals het hoort, in dat milieu. De blik. Zijn hand losjes in haar lende gedrapeerd, maar overduidelijk. Zij hoort mij toe. Wat de buitenwereld niet wist: het compromis dat hij sloot. De voorwaarde voor haar. Open. Als in: vrij om te seksen met wie zij wil. Wat hij aanvankelijk perfect vond. Dacht zelf te willen. Niet zoals de rest. Enggeestig, bekrompen, muf kleinburgerlijk, angstig wakend over de eigen, kleine, onbenullige morzel bezit. Omdat de ander toch nooit bezit kan zijn. En de liefde iets oneindigs is, in tijd en ruimte, niet te meten, niet te wegen.
Ze hadden er in het begin een spel van gemaakt. Het vertellen van hun avonturen. Het breken van harten, elders. Tot hij vaststelde dat jaloezie bezit van hem nam en hij verviel in gedrag dat hij niet wilde stellen. En daarom ging hij haar haten, de bron van zijn pijn en lijden. Controleren, kleineren, dwingen tot. Seks. Wat ze hem schonk, maar op haar voorwaarden. Zij liggend op haar rug, benen gespreid en hij die een kwartier krijgt om zijn ding te doen. Hij kijkt me aan als hij dit uitspreekt. Strak, emotieloos. Als ik het mij voorstel, ervaar ik zelf de snijdende pijn.
Waarom hij het dan niet verwerkt krijgt, is zijn vraag. Ik heb het over jaloezie. Die volgens mij een beschermende emotie is. Voor wat waardevol is in het leven. Die ons mobiliseert om te doen wat nodig is. Afgunst dekt als begrip beter de emotionele lading. Zijn blik wordt donker, maar hij reageert niet. Waarop ik verderga. De term heeft voor mij geen negatieve lading. Het is gewoon een vaststelling. Het gevoel dat gaat over niet krijgen waarop we ooit recht hadden, in onze eerste relaties. Maar dat uiteraard op volwassen leeftijd 'anders' is. Er is in 'geliefdenliefde' niets waarop we recht hebben. Het gaat altijd over geven en ontvangen. Met het risico op ruis, disconnectie. En 'open' is toch vaak een synoniem voor 'twijfel', voor 'niet durven'. Dat ziet hij wel.
Hoe ze misschien vooral bezig waren met 'niet gewoontjes' zijn. Het vooral ging over angst. Hoe ze allebei toch altijd weer voor zichzelf kozen, wat hen goed uitkwam. Hij niet voor haar kinderwens. Zij niet voor zijn verlangen naar seksuele exclusiviteit. Maar hij heeft nooit op die manier zijn verlangen uitgesproken. Hij zei niet: “Ik wil graag dat je mij trouw bent.” Maar wel: “Jij bent mij niet trouw, hoe kunnen we dan denken aan een kind?” En zij evenmin. Ze zei niet: “Ik wil graag een kind.” Maar wel: “Jij wilt geen kinderen. Hoe kan je dan verlangen dat ik je seksueel 'trouw'?”
Hij mist haar wel. Waarom, dat weet hij omdat ze er niet meer is. Haar lach van kristal. De manier waarop ze een croissant in twee snijdt. Haar nonchalant uitgeschopte tien centimeter hoge hakken aan bed. Dat missen goed is, besluit ik. Omdat het gaat over verdriet, voorbij de krenking. En het daar begint. Verdergaan. Zonder de ander.