WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
20 juni 2023 Column
Haar dochter heeft binnenkort een eerste bezoek aan de gynaecoloog gepland. Het brengt de herinnering naar boven aan dat van haar. Een pijnlijke ervaring. Ze had gehuild. Hoe kan ze haar eigen dochter nu het beste bijstaan? Rika Ponnet biedt raad.
Column voor Het Nieuwsblad
Ze had het zelf een erg onaangename ervaring gevonden. Het eerste gynaecologische onderzoek. Het lag niet aan de dokter, een zachtaardige man die haar ooit op de wereld had geholpen. Maar nu natuurlijk wel een kijkje wou nemen. Omdat maandstonden een opdracht waren. Pijnlijk, ziekmakend. Toen ze op de consultatietafel lag, had ze zich kwetsbaar gevoeld. Niet omdat ze naakt was, iets heel gewoon in haar gezin. Maar wel voor wat kwam. Hij had haar uitgelegd wat het speculum was, grapjes over de eendenbek die haar niet tot rust brachten. Dat het wat koud kon aanvoelen, maar dat het makkelijker zou gaan als ze zich ontspande. Ze had graag nee gezegd, maar durfde niet. Het was pijnlijk, overweldigend ook en ze had even geweend. Zijn troost was goedbedoeld maar erg onbeholpen. Dat het beter was dat hij haar wat pijn deed dan het lief.
Nadien gingen intieme onderzoeken vanzelf. Gynaecologen had ze altijd als helpend ervaren. Ze heeft nu zelf een dochter. Een identiek verhaal. De noodzaak van een onderzoek. Haar angst die haar eigen angst oproept. Ze wil haar helpen, vanuit een groot bewustzijn, maar weet niet hoe. Want gaan voor de 'nee' is geen optie. “Ooit moet je er toch door”, zegt ze nuchter. Ze heeft ergens gelezen dat je je kind altijd de grens moet laten bepalen. Omdat ze zo voor zichzelf leren opkomen, later. Maar daarin loopt ze vast. Omdat ze weet dat iets angstaanjagend kan zijn, en toch goed en noodzakelijk. En uiteindelijk, achteraf bekeken, ook niet zo erg. Zoals dat onderzoek, met die eendenbek. En ook al is haar herinnering erg levendig, een trauma zou ze het nooit noemen.
Hoe kan ze het aanpakken met de dochter? Ik heb het over kinderen, jongeren en de grenzen die ze aangeven. Dat het belangrijk is om een onderscheid te maken tussen een nee voor wat nieuw en uit de comfortzone is. En een nee die gaat over “dit voelt niet veilig”. Dat het in geen van beide een definitieve nee hoeft te zijn, als er gepast mee omgegaan wordt. 'Gepast' betekent: als ouder, dragend, je levenswijsheid inzettend en vooral niet reagerend vanuit een eigen oude pijn. Dat het bij de nee vanuit spanning dan gaat over de dochter bevestigen, uitnodigen om de stap te zetten. Dat ze dit kan, dat het goed komt, dat de dokter weet wat hij doet. En dat het een idee kan zijn om mee te gaan, als de dochter dat wil. Een beetje zoals het allereerste onderzoek bij een dokter of tandarts. De angst zien bij je kind, erbij blijven, dragen, een geruststellende hand in hand, het co-reguleren van de stress en de angst die op dat moment als overspoelend wordt ervaren.
En dat net dat soort ervaring het (zelf)vertrouwen doet groeien. Dat net het (zelf)vertrouwen ervoor zorgt dat je adequaat gaat reageren als een grens echt overschreden wordt of dreigt te worden. En waar dat vertrouwen er niet is, je vaak angstiger bent dan nodig, wat je afsnijdt van nieuwe ervaringen. Of erg onzeker bij wat je voelt, wat er vaak voor zorgt dat de juiste grens niet getrokken geraakt. Ze herinnert zich ineens de details, van toen. De geruststellende blik van haar moeder toen ze het kabinet binnen ging. De woorden, “het komt wel goed”. De mogelijkheid om het verhaal nadien te delen. Ze waren nog iets gaan drinken. Om een soort van mijlpaal te vieren, in je leven als vrouw. En dat er in de buurt van de gynaecoloog bij wie ze gaan een heel gezellige barista is, geknipt voor de gelegenheid.