WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
29 mei 2024 Column Dagblad
Ze probeerden samen te blijven, gingen in therapie, maar het water bleek te diep. Zij hakte de knoop door: een punt erachter. Maar haar gevoel van bevrijding maakte snel plaats voor verdriet, terwijl hij het goed lijkt te stellen. Rika toont dat achter haar pijn een mooie reden zit.
Column voor Het Nieuwsblad
Ze heeft er zelf een punt achter gezet, een paar maanden geleden. Nadat ze eerst als stel een tijdje in therapie waren. Ze zit hier nu alleen. Verslagen. Niet begrijpend. Waarom het zoveel pijn doet. Aanvoelt als verraad. Dat hij het goed doet. Ze een vriendin vermoedt. En ze dat nooit gedacht had, zo snel. Ze ervaart het als vernederend. Maar ze kan dit met niemand delen. Zij, als eerste beslisser, die het erg vindt dat hij verder gaat met zijn leven. Ze volgt hem nog, op al die kanalen waar het kan. En nee, herbeginnen wil ze niet. Omdat ze echt wel weet hoe diep het water is. Hoe hard ze eraan gewerkt hebben om het te doen lukken. En dat het toch een paard op drie poten bleef. Het minder dan half gevulde glas met meer water dan wijn. Maar dit. Het doet haar twijfelen aan de waarde van wat was. Aan zichzelf.
Waarop mijn vraag naar het waarom van die gedachtegang. Dat zijn leven 'nu' geen negatie is van wat was of een devaluatie van wie zij is. En als ze het zo ervaart, dat inderdaad erg pijnlijk is. Dat het een verwerkingsproces verlengt. Maar ook dat ik het vooral vaak hoor. Hoe het voelt als de andere verdergaat. Gelukkig lijkt, zonder jou. Ze weent. Dat er niet één maar veel mogelijke redenen zijn. Waarom mensen sneller verdergaan. En dat het belangrijk is om niet te blijven hangen in dat ene verhaal dat ons naar beneden haalt, vervolg ik. Want als we dat wel doen, wordt het uiteindelijk een realiteit in ons hoofd. De realiteit. Terwijl het toch maar een verhaal is dat we onszelf vertellen.
Welk ander verhaal het dan wel kan zijn, vraagt ze. Dat hij misschien een nieuwe relatie heeft, maar dat niet betekent dat alles verwerkt is. Mensen kunnen verdriet en pijn volledig verdringen. Verhoogd actief worden en afleiding zoeken. Hard werken, hard uitgaan, mensen, relaties ... Verdoving. En anderen doen het omgekeerde. Verdrinken in diezelfde emoties, overspoeld worden. Waardoor vastklampen aan de illusie van wat niet meer is, een strategie kan zijn. Daarin herkent ze zichzelf niet. Dat weglopen, dat kent ze. Van tijdens hun relatie. De carrière, triatlon. Er waren zijn pijnlijke methodes om haar dicht bij hem te houden. En toen ze het eindelijk gedurfd had, de stap, wij niet meer, had dat als een bevrijding gevoeld. De pijn die er wel was, was zijn pijn geweest. Wat doe ik hem aan? Kan ik dit wel maken? Hoe komt hij dit te boven?
En dan dit. Hij die nu al ... En zij in een zee van verdriet. Dat het uiteindelijk nog altijd gaat over hoe zij in hun relatie verbonden waren, zeg ik. Zolang hij probeerde en achtervolgde, had zij geen ruimte voor wat zij voelde. En dus was er opluchting wanneer door haar definitieve stap achteruit die ruimte er wel was. En nu hij definitief weg is, is dat ook een leegte geworden. Die voor haar nu beangstigend is. Vragen oproept. Ging het wel ooit over mij? Over ons? Of gewoon over zijn behoefte om niet alleen te zijn? Een behoefte die hij nu schijnbaar snel elders invult. Ze kijkt me aan en lacht even. Ja, ze weet het, het verhaal in haar hoofd. Maar hoe kan ze het dan wel zien? Dat het zo begrijpelijk is, haar verdriet, antwoord ik. Niet vanuit een gekwetst ego, wat staat voor de schaamte die ervoor zorgt dat ze dit met niemand deelt. Maar omdat er vaak, als de strijd over is, ruimte komt om te waarderen wat wel waarde had. En dat aantoont dat de reden waarom je ooit in deze relatie stapte, een goede was.